Jarenlang waren de gordijnen dicht. Mijn gedachten waanden zich veilig. Opgesloten, in het zwakke licht van een paar gloeilampen.

Een voor een begaven de gloeilampen het, tot op een dag ook de laatste plots doofde.

Hoewel het donker mij aanvloog bleef ik eerst even zitten. Mijn gedachten verzamelden zich om mij heen; verdrukten me bijna. Mijn lijf leek de enige veilige plek in het donker.
Allemaal kwamen ze, klampten zich vast. Misschien was het donker zelfs voor hen te donker.

Het duurde niet lang voordat ik opstond en besloot dat het anders moest. Met een ruk opende ik de oude zware gordijnen. Door het felle licht dat plotseling naar binnen scheen schoten de gedachten alle kanten op.

Ik zag jaren van opgehoopt stof dwarrelen in de eerste strepen natuurlijk licht dat binnen viel. Knipperend keek ik terug de ruimte in. Als verdwaasd stond een gedachte mij verstijfd aan te kijken. Angstig, niet goed wetend wat er gebeurde.

Deze gedachte was zo jong, ze wist niet beter dan dat de wereld uit zwakke lichtbronnen bestond. Vervagend licht.

Rustig liep ik op haar af. Ik pakte haar op en stelde haar gerust. Zachtjes aaide ik haar. Mijn hand zat direct onder het stof. Ik keek naar mijn hand terwijl ik langzaam met mijn gedachte naar de deur liep. “Hersenstof” dacht ik.

Ik haalde alle sloten van de zware houten deur en opende deze. De geur van vers gemaaid gras stoof naar binnen. Het viel mij ineens op hoe groen mijn gras al die tijd was gebleven.

Mijn gedachte keek mij nog steeds angstig aan, het vertrouwen in het leven leek ver te zoeken bij deze. Het duurde even voor ik haar over de drempel kreeg. Snel sloot ik de deur achter haar voordat ze probeerde om weer naar binnen te komen. Met pijn in mijn hart, maar ze moest toch leren overleven daarbuiten.

Met mijn rug tegen de deur kwam het besef dat ook de rest van de gedachten op eigen benen moest leren staan. Ik keek weer terug de ruimte in. Het beloofde een hele klus te worden, geen makkelijke, maar het moest gedaan.

Het huis piepte en kraakte. Een felle wind stak op. Ineens realiseerde ik: De lente komt eraan!

* Deze site is ter ere van de gedachten die het wereldwijde web zijn ingetrokken. De verhalen, de avonturen, de gedichten. Niet allemaal moeders’ mooiste, maar ze zijn van mij, dus hou ik van ze.