Ik hijack je huis
Ik beman je deur
Ik steel je spotlight
In het kaarslicht
Van kleine zachte stemmetjes
Die voorzichtig hun liedje
In het sleutelgat draaien
Ze hebben mij gevonden
Alweer
En ik ben niet eens thuis!
Verregende kunstwerken van karton
Hangen boven natte klinkers
Waar een gedwee lichtje
Mij bespeelt
Mijn hart vult met een kleverige troep
Die nog zoeter voelt
Dan de inhoud van de mand die langzaam
In de geopende rugzakjes verdwijnt
Het voedsel is een kleine prijs
Voor de stoet van serenades
Die mij vanavond is gebracht
En ineens besef ik
Dat het best gek is
dat ik geen mamma ben
Want willen kinderen
Dan niet elke dag wat eten?  🤔

Ik kijk naar het bord dat voor me ligt
Het hangt met plakband aan elkaar
De woorden die er op lagen
Waren nooit van mij

Vijf keer de woordwaarde
Het ligt voor me uitgespeld
Keer na keer werden uitgespeeld
Wachtend op mijn beurt

Mijn beurt, het lijkt eeuwen te duren
Met die oude zandloper
Die het spel bepaalt

Ik heb de zandloper erbij gezet
Omdat het te lang duurde
Het twijfelen, het denken
Oh kom op, speel gewoon

Speel gewoon,
Het spel werd te serieus
Te veel denkwerk
Te veel spelers
En niemand wilde verliezen

Niemand wilde een spel verliezen
Dat gespeeld moest worden
En spelen werd iets
Dat overwonnen moest worden

Ik kijk weer naar het bord.
Hoe lang kan zij dit spel nog aan?
Zelfs het plakband begint scheuren te vertonen
In een ooit zo mooi bord.

Terwijl ik wacht op mijn beurt
Bewonder ik het plakband
Hoe haar lijm opdroogt
En ze langzaamaan verhardt

Mijn laatste woord,
In dit tempo lijkt het levens geleden
Dat ik jouw naam had uitgespeld.
Ik ben verbaasd.
Ik wist niet eens dat scrabble accenten had.

De zandloper draait eindelijk om
Is het mijn beurt?
Ik hoor een vage stem in de achtergrond
Ik heb verloren.

De letters op het bord vervagen
Ik hussel de stenen weer
Ik kijk naar mijn bordje en
Paniek!

Ik kan je alle letters
in het alfabet vertellen
Maar ik weet nog steeds niet
Hoe ik jouw naam moet spellen.

Gehaast leg ik
Maar letters neer.
Hoeveel is de woordwaarde?
Win ik ook eens een keer?

Weet jij eigenlijk wel mijn naam?
De zoete klank
De warme afdronk
En die zachte kick erna?

Heb jij haar laten rollen
Gezonken in je mond
Je tong lichtjes laten stollen
En licht slikkend afgerond?

Heb je haar laten bezinken
Die rauwe ondertoon
Of was het alleen het drinken
Het vluchtige genot

Heb jij mijn naam ooit wel
Geschreeuwd, gebruld, gezegd?
Of zijn slechts alle klanken
Op jouw pallet gelegd?

Welke kleuren heeft mijn naam
Als je geen canvas had
Was je zicht dan ongekleurd
Je ogen een zwart gat?

Weet jij eigenlijk wel mijn naam?
Haar geuren, haar bouquet
Of heb je ongesnoven
Je neus erop gezet?

Hoor mijn naam, nee luister
En proef haar, spreek haar uit
Rol haar, voel haar, duid haar
En spreek haar dan uit, luid.

Over de klippen van het leven
In de afgrond van het bestaan
Wortels gonsden en ze beefden
Maar iemand had het licht aan laten staan

Het diep donker zwart waar ik op wachtte
Scheen glitterend en bijna fel
Zwaaiend vanuit de dieptes
Wachtte mijn persoonlijke hel

Het glimlachte en het zei mij
Maar zo erg was het toch niet?
En ik schreeuwde naar de diepte
Maar waarom zing je dan dit lied?

Een lied van misverstaan verhalen
Borrelde op vanuit het vuur
Het nare geluid dat ik niet kon vertalen
Heeft veel te lang geduurd

Mijn hel, het zong het bijna helder
En toen zei de pannekoek
Helemaal niets meer
En naar de vertaling kon ik lekker zelf op zoek

Het monster rees vanuit de dieptes
En hielp me op de kant
De zee kabbelde en deinde
In het eb, weer aangestrand

Een zeemeermin, ontnomen zomer
En zonder staart weer in het zand
Zo gemakkelijk ontkomen
Door het herfstweer aangerand

Nee! Nee! Schreeuwde ik,
Voor wie het kon verstaan
Ik creeer mijn eigen wereld
En niet die jij mij hebt aangedaan

Ik was woest, echt furieus
Om alles onverteld
Dus stond ik bovenaan die klif
Met geen andere keus gekweld

Ik had je kunnen negeren
Weglopen, misschien ook
Maar in mijn hoofd gonsde het lied
Waarmee jij mij had bestookt

Ik liep achteruit en beefde
Maar wist dat ik moest gaan
Over de klippen van het leven
In de afgrond van mijn bestaan