Terwijl ik mijn verhaal doe met mijn eigen reflectie als publiek, vallen mijn handen mij ineens op. Mijn handen die meegaan met mijn verhalen, ze zetten het niet alleen kracht bij, mijn handen zijn de geleiders die mijn woorden de wereld insturen. Verwonderd kijk ik ernaar. Het valt me ineens op dat ze ouder zijn geworden. Ik kijk op van mijn handen en zie dat mijn lichaam zich langzaam aan het vormen is naar mijn leeftijd. Voorbij de tekening in mijn gezicht zie ik twee ontdeugende ogen schitteren.

De schittering verraad mij mijn vreugde over dit moment.

Uit angst mijn jeugdigheid te verliezen bevroor ik mijn leven in de tijd. Ik verloor mezelf uit het oog toen ik mij vast probeerde te houden aan de oppervlakte van een tijdloze zee, bang te verdrinken. Ik besef dat het nooit het verliezen van mijn jeugdigheid was, waar ik zo bang voor was, maar de oppervlakkigheid ervan. Bang dat ik niet genoeg gewichtigheid bracht om in de wereld te zetten. Niet sterk genoeg de diepte in te gaan.

…en toen ging ik kopje onder…

Ik kijk weer naar mijn handen.

Mijn handen hebben een soort volwassenheid over zich heen gekregen. De stijfheid van de jeugdigheid is er uit. Ze vertellen verhalen van sierlijkheid, waardigheid, wijsheid. Zorgzaamheid, speelse kracht. De littekens verworden tot ervaringen die in het geheel mogen opgaan.

Mijn handen zijn ouder, gewichtiger. Trots bekijk ik ze terwijl ik besef: Ik ben eindelijk op de goeie weg. En mijn verhaal begint net pas…