Je woorden snijden
de touwen van mijn schommel door
Een speelsheid onderuit
Met een lach van oneerlijkheid

Boos, gekwetst, stap ik op je af
Mijn zachte woorden
aaien slechts een doel
Dat langzaam achteruit stapt

Verborgen in de openheid
De ketenen van jouw bestaan
die je lachend
Voor mij probeert te verbergen

Ik zie ze
Maar ze doen mij niets
Mij kwetst de zwaarheid
Die jij ze gegeven hebt

Ik bescherm je voor de wereld
Mijn bestaan voor die van jou
Ineens besef ik dat in je omhelzing
jij jouw ketenen om mijn nek hebt gedrapeerd

Strelend, glimlachend
Ontneem je mij mijn lucht.
Totdat ik mij bevrijd
en je achterlaat in je zelfgebouwde gevangenis.