Duizenden garnalen tuimelden over elkaar heen. Ik stond verstijfd bij het het surrealistische en vaag hilarische beeld. Als in een vloedgolf overspoelden ze mij en overmeesterden me. Terwijl ik aan de vloer gepind werd probeerde ik nog te roepen “ik ben niet wie je denkt!”

Mijn gedachten voerden mij terug naar eerder die dag. Ik was heerlijk wezen hardlopen en stond met de pakketjes in mijn handen. Eerst de gebruiksaanwijzing maar eens lezen. Er was tenslotte 15 jaar verstreken sinds ik voor t laatst zo’n pakketje in handen had. “Zonnig Koper” las het pakketje.

De zon en de zee hadden mijn manen doen verbleken in de laatste jaren en ik voelde er wel iets voor om de koperen kleur weer iets te verdiepen. Mijn trots, de vurige omlijsting van mijn karakter kon wel iets meer diepgang gebruiken had ik besloten. ‘Zonnig Koper’…

een haarkleur dicht bij die van mij, maar net iets meer diepgang, net iets dieper rood.

Vol enthousiasme ging ik aan de slag. Een goeie verdeling en flink wat verf. Terwijl de verf introk bekroop mij een onheilspellend gevoel. De rilling die mijn hele ruggegraat overtrok werd gesust door het appcontact met mijn lieve vriendinnetje: “het ziet er altijd intenser uit dan het wordt”. Maar natuurlijk! En bovendien; verf pakt toch niet echt op rood haar, maar het geeft het een extra gloed.

Na het uitspoelen en een heerlijke sealer, om de kleur extra lang te behouden, keek ik in de spiegel. Mijn haar was zeker donkerder! Om de kleur goed te kunnen bekijken besloot ik mijn haar droog te fohnen. Dan pas weet je welke kleur het is.

Er is niets heerlijkers dan een warme fohn op een herfstige dag. Nouja, niets…. misschien zijn er wel mooiere dingen, maar het is een fijne gewaarwording.

Half drooggefohnd liep ik terug naar de spiegel. Mijn hart sloeg een aantal slagen over na het aangezicht. Terwijl ik van schrik een paar stappen achteruit deed en mezelf probeerde vast te pakken om niet te vallen ging de deurbel.

Als in een waas liep ik naar de deur en opende deze.

Een enorme man, behangen met zeewier en zeesterren keek mij streng aan vanaf de andere kant van mijn drempel, in zijn hand een drietand.

“Het wordt tijd dat je naar huis komt, Ariël”

🤦‍♀️