Terwijl ik langzaam wakker wordt hangt er een dikke mist in mijn kamer. De grijzige mist dekt me toe, begraaft mijn hoofd nog een keer onder de dekens en laat me voor het zicht verdwijnen. In een moment besta ik niet meer. Mijn verschijning een lege echo in een oneindig heelal. Vergaan tot sterrenstof, terug naar huis.
De mist maakt de lucht ijl en ontneemt mijn adem. De levenskracht waar ik zo naar snak. Happend naar lucht merk ik dat ik hoger begin te ademen. Oppervlakkiger. De mist knijpt zachtjes mijn keel dicht en begraaft me weer.
Grijsheid sneeuwt me onder.
De grijsheid is zacht, vertrouwd. Ik twijfel om mezelf de hele dag in zijn armen te wentelen. Mijn bestaan voor vandaag op te geven en slechts een afdruk van impressies te blijven. Hij streelt mijn haar, dekt me weer zachtjes toe en fluistert naar me dat ik de wereld niet tot last moet zijn.
Terwijl ik de wereld achterlaat en me in het moment verlies, slaat de werkelijkheid weer toe. Enige momenten later kom ik trillend onder de douche vandaan. Adrenaline en het gevecht tegen de gedwongen lieflijkheid van het grijs laten mijn lichaam nabeven. Helemaal afwijzen kon ik ‘m niet. Als een klein wolkje volgt hij me vandaag. Terwijl ik opkijk naar dat kleine hoopje grijs verschijnt door alles een glimlach op mijn gezicht. Ik weet namelijk wat er achter het wolkje schijnt. En misschien, heel misschien was de zon vandaag wel iets te fel voor me.
Rustig en stiekem ergens dankbaar lopen we verder. Mijn wolkje en ik…
Hersenstof 