Na het liefdeloze vullen van de parkeermeter, belde ik aan. Een vreemde man deed verbaasd open.

“Ik heb een afspraak” zei ik en werd doorverwezen naar kantoor. Een net zo verbaasde therapeut kwam een minuut later binnengewandeld: “Maar lieverd! Je bent een dag te vroeg!”

😳 No…friggin…way…

Ik heb drie keer verdwaasd naar mn agenda gekeken. Het stond er toch echt: 1 mei. Ik had me echt vergist. Dit was mij, in al die 21 jaar dat ik nu leef, nog nooit overkomen.

De rit terug was minstens zo leuk als heen. Ik had immers geen tijdsdruk meer.

Eenmaal thuisgekomen besloot ik weer m’n bed in te duiken. Soms krijg je gewoon een teken dat je de dag opnieuw moet beginnen.

Even later deed ik een tweede poging om mijn maandag te beginnen. Terwijl ik door de stromende regen richting het huis van mijn volgende afspraak liep bekroop mij al een vreemd gevoel. Het feit dat de gordijnen dicht zaten en er niet werd open gedaan werkte, simpel gezegd, redelijk versterkend.

Het telefonisch contact bevestigde mijn vermoedens dat ook deze afspraak niet door kon gaan.

W.T.F. Is er aan de hand vandaag? Terwijl ik thuis alle maanstanden en mercurieuse dingen wil gaan opzoeken begin ik in mezelf te grinniken. Gelukkig heb ik altijd basketbal. Dat gaat wel door, iedereen wil gewoon altijd trainen toch?
…toch..?

In mijn twijfel stuur ik nog even een berichtje naar de groepsapp. Ik heb toch even die zekerheid nodig. Drie keer is scheepsrecht ofzo.

Binnen no time heb ik antwoord:

“Janet… het is vakantie”

Ok… That’s it. I’m out.