“Ik ben er over een kwartier” appte hij.
Ik had net mn ogen, voor de tweede keer die dag, open gedaan en overzag de chaos die ik zo liefdevol thuis mag noemen.
“Een kwartier, 15 minuten” mompelde ik in mezelf. Heerlijk die spontane visite maar ik moest toch even in een versnelling mn huis door.
Na een volleerde franse slag bekeek ik tevreden de inmiddels beheersde chaos.
Perfect in imperfectie, precies passend bij roodharige impulsiviteit. Ineens begon er iets te knagen aan die voorbarige tevredenheid; moest ik ook niet iets van koek bij een bakkie neerzetten? Ik heb nooit iets van snoep in huis.
Terwijl ik me bedacht nog iets van oude kerstkransjes achter in een kast te hebben liggen ging de deurbel al.
Ik deed open en zag daar niet de vriend met wie ik had afgesproken maar de buurman staan vergezeld door een brede glimlach en een bak mini-appelbeignets.