Zodra de kwetsbaarheid komt
Stoppen de woorden te vloeien
En mijn hoofd mijn bestaan
Mijn hart blijft maar loeien
Maar ik denk er niet aan
Haar geluid te versterken
Een stem overschreeuwd haar
De klank uit mijn keel
Het hart wordt onttrokken uit mijn geheel
Mijn tenen wiebelen
Mijn adem vloeit
De schittering van schijnbaarheid is het enige wat bloeit.
Toch, diep in mijn ogen
Daar fluistert ze zacht
En in de stilheid die komt,
Geef ik haar stiekem meer macht.
Hersenstof 