Beertje had altijd vol bewondering gekeken naar de muur vol medailles bij Meisje Bofbips thuis. Uren kon hij ernaar kijken terwijl Meisje Bofbips vertelde over alle marathons die erbij hoorde.
Wat glinsterden ze ook mooi he? Die medailles.

Op een dag, terwijl Meisje Bofbips en Beertje weer naar de medaillemuur keken, stopte Meisje Bofbips midden in haar verhaal en keek Beertje aan. Haar glinsterende oogjes nog helderder dan al die plakjes zilver, brons en goud aan de muur waar ze naar staarden. Ineens zuchtte Meisje Bofbips met een glimlach: “Maar Basketbal vind ik ook wel leuk hoor”. De opmerking leek uit het niets te zijn gekomen en zo plotseling als ze stilhield vervolgde Meisje Bofbips ook weer haar verhaal over de marathons.

Het gesprek van die dag was Beertje altijd bijgebleven en nu Beertje op avontuur was wilde hij dat graag eens proberen. Basketbal! Het leek wel alsof Meisje Bofbips Beertje had willen vertellen dat hij ooit op avontuur zou gaan. Alsof ze stiekem wist dat er een tijd zou komen dat ze Beertje moest missen. Beertje wist dat hij goed zat: hij had al een basketbal gezien hier Thuis. Dat werd het nieuwe avontuur! Misschien niet morgen, maar misschien de morgen na morgen of misschien de morgen erna! Er waren zoveel morgens, Beertje kon gewoon niet kiezen. Zouden Mr. Harris en Valentijn willen meespelen?
Valentijn vast wel, maar Mr. Harris hield wel van zijn rust. Beertje dacht na, hoe zou hij Mr. Harris kunnen overhalen? Het is leuker als al je vrienden meedoen, want dat waren ze geworden: Echte vrienden!

Beertje gloeide bij de gedachte. Ja, vrienden. Een hecht team in korte tijd.

Een team! Maar natuurlijk! Dat was het! Als hij kleren voor een team had dan kon Mr. Harris vast geen nee zeggen.
En zo gebeurde het dat ik Beertje midden in de nacht achter mijn naaimachine vond.
Beertje had een idee. Een plan, noemde hij het.
Een plan voor weer een nieuw avontuur.