Beertje is al de hele avond op van de zenuwen… maar hij ziet nog geen Sint.

Beertje tuurde en tuurde. Beertje tuurde tot de laatste boom langs het water, tot de verste wolk keek beertje uit het raam.
Beertje keek zó hard, hij keek bijna het raam eruit. Maar geen spoor van Sint.
En terwijl Beertje tuurde werd er op de voordeur geklopt. Iedereen veerde op, zelfs Mr. Harris!
Snel ging Mr. Harris weer liggen om te doen alsof het hem allemaal niets deed.
Maar terwijl Beertje en Valentijn naar de deur toe renden, schuifelde Mr. Harris er langzaam achteraan.
Of tenminste… het leek langzaam, maar Mr. Harris was snel genoeg om vooraan te staan terwijl Valentijn zachtjes de deur opentrok.
Heel voorzichtig opende hij de deur.
Eerst op een kier… “Hallo?” Beertje verschool zich achter Valentijn. Het was toch wel reuzespannend allemaal.
Maar ineens zag Beertje iets op de drempel staan! Wat was dat nu? Was het echt? .
Een zak vol kadootjes! .

Valentijn zwiepte de deur verder open en beertje sprong naar voren.
Daar stond het! Daar stonden ze echt!

Een zak vol met kadootjes voor Valentijn, Mr. Harris en zelfs voor Beertje! Precies zoals in de verhalen van Meisje Bofbips.

Vol ongeloof keek Beertje om. Hoe wist de Sint nu dat Beertje Thuis logeerde?
Beertje bleef het toch nog wel spannend vinden hoor.
Hij zal Sint vast gemist hebben toen hij even niet naar buiten keek maar in zijn hoofd dacht aan morgen. Aan het volgende avontuur. Want morgen begint altijd opnieuw.