“En doe de groeten aan je kinderen!” Riep de kleine boef van de week zonder op of om te kijken naar haar ‘favoriet’ van een paar minuten ervoor… Waar ik me gevleid had gevoeld dat ik even de allerliefste in de hele wereld had mogen zijn, leek het nu alsof ze mij niet herkende… Gedesillusioneerd liep ik het huis uit.

Een paar dagen later hadden we het over haar uitspraken. “Tsja, ze zegt soms rare dingen” zei mijn zusje “en toch vraag ik me weleens af of….” ze hoefde niets meer te zeggen. Allebei keken we even liefdevol naar dat kleine huppelende orakel, zich van geen kwaad bewust.
Zou het? Dacht ik nog stiekem bij mezelf… De kinderwens had ik al laten varen. Ik had het een “ver van mijn bed show” laten worden. Iedereen die erover begon de deur gewezen. Ik ben geen moedermateriaal, niet meer. Zo had ik mezelf overtuigd. En zelfs al was ik het. De jaren waren begonnen met tellen, langzaam telden ze hardop mijn vruchtbare seconden weg. Ik had mezelf aangeleerd niet meer te luisteren naar die luidruchtige klok. Als dat het enige is wat je nog hoort, mis je de rest van het leven.

De overduidelijke bel had ik stom gemaakt, dus waarom zou een tweejarige boef de klepel terughangen om de bel te luiden?
Het zal je maar bezig houden, zo’n kleine boef… Haar uitspraak tot rust gebracht, ergens in de diepe ruines van mijn achterhoofd, kwam ik thuis. Ik was op pad geweest de hele nacht… het nuchtere leven brengt me soms tot in de diepste uithoeken en weer thuis. En eenmaal aangekomen in alles wat in de verste verte lijkt op die villa waar ik ooit over geschijndroomt lijk te hebben, zaten ze daar… Beknuffelend, liefkozend, in elkaar gearmd.

Een onhoorbaar lied.

En terwijl ik liefdevol het tafereel gadesloeg dacht ik:

WAAR GA IK IN GODSNAAM MIDDEN IN DE NACHT KADOOTJES HALEN?