Mijn zusje moest even de deur uit, dus zat ik daar alleen in de donkere woonkamer te wachten tot ze terugkwam.

Ik keek naar buiten: het was bewolkt, de meteorietregen die beloofd was liet zich helaas niet zien door de regenwolken heen. Het aangezicht van de druppels op het raam was het enige spannende van het moment.
Mijn nieuwe boek van Paulo Coelho lag nog in de auto en dus keerde ik mij tot mijn iPhone en opende Facebook.

Terwijl ik het zoveelste “all you need is wine” post voorbij scrolde werd ik opgeschrikt door een geluid.

In het donkerst van de kamer weerklonk ineens een “Pssssht”.

Mijn eerste reactie was het Facebooklicht in de hoek te schijnen, maar helaas blijkt het donker van de donkerste hoeken zelfs te sterk voor dit fenomeen.
Ik stond op en raakte een lichtknop aan.
Het meest denkbare speelgoed voor dit soort geluid stond me grijnzend aan te kijken vanuit de speelhoek. Met zijn verdomde bekkens en priemende ogen leek de aap recht uit een horrorfilm gelopen…

Wie anders kan “Pssssht” roepen in het donkerst van de nacht?
Het was tenslotte al half negen en Woezel en Pip leken in diepe slaap verzonken.

Ik liep recht op de aap af; een goede horrorfilm vraagt tenslotte om domme confrontatie. Maar in mijn pas raakte ik bedwelmd. Er kwam een geur over me heen die me terugnam naar een jeugd die ik niet had meegemaakt.

Zorgeloos huppelend over de Alpen, zingend in een 7-koppig koor met de allerliefste kinderjuf.

Damn… wat overkwam me toch?

De adrenaline om mijn nichtje te beschermen liet me opkijken…

“I’ll stand my ground” weerklonk het in mijn hoofd vlak voor de geur me tegen de grond kreeg.

En dat moment keek ik mijn ware vijand in het oog:
De Ambipure van mn zusje die om het uur de geur van Edelweiss de woonkamer in Pssssht…